Zrealizowany z rozmachem inscenizacyjnym, rozśpiewany i roztańczony musical według powieści Kornela Makuszyńskiego. Spektakl daje znakomity pretekst do dyskusji o relacjach rodzinnych i o prawdziwych wartościach, jakie powinny być doceniane w życiu.
Nowy pomysł inscenizacyjny reżysera Cezarego Domagały zakładał uwspółcześnienie historii Jacka i Placka, co wymagało nowej aranżacji muzyki Tomasza Bajerskiego dokonanej przez młodego kompozytora i aranżera Andrzeja Bonarka, przygotowania bardzo efektownej nowatorskiej scenografii autorstwa Małgorzaty Szydłowskiej, futurystycznych projekcji video Dawida Kozłowskiego a także nowoczesnej choreografii Marty Domagały-Witkowskiej. W wyniku współpracy tych twórców powstał wyjątkowy musical, a zawarte w nim 23 mądre a jednocześnie zabawne piosenki idealnie oddają przesłanie Makuszyńskiego. Przypominają o tym, co jest w życiu ważne, co doceniamy dopiero w kontekście braku, ile musimy sami doświadczyć, aby zrozumieć pewne prawdy i podkreślają, że miłość matczyna może pomagać zwyciężać wszelkie przeciwności losu.
spektakl według powieści Kornela Makuszyńskiego
adaptacja, reżyseria, teksty piosenek – Cezary Domagała
muzyka – Tomasz Bajerski
aranżacje – Andrzej Bonarek
scenografia i kostiumy – Małgorzata Szydłowska
choreografia – Marta Domagała
OBSADA:
JACEK Dorota Osińska
PLACEK Michalina Brudnowska
MATKA Agnieszka Fajlhauer
OJCIEC, TRZĘSIONKA Robert Tondera
BURMISTRZ, ŁAPIDUCH Robert Kowalski
BURMISTRZOWA Brygida Turowska
RZEŹNIKOWA Małgorzata Duda – Kozera
PIEKARZ, DRAPICHRUST Konrad Marszałek
PIEKARZOWA Joanna Górniak
MUZYKANT, STARZEC Leszek Abrahamowicz
KRAWIEC Piotr Furman
KRAWCOWA Kamila Boruta
KOWAL, ŁAMIGNAT Julian Mere
ŻONA KOWALA Magdalena Cwen-Hanuszkiewicz
RZEŹNIK, OBERŻYSTA Maciej Gąsiorek
SZEWC, SARADELLA Andrzej Niemirski
OSIOŁ PATAŁŁACH Piotr Furman
MORTADELLA, HERSZT ZBÓJCÓW Mieczysław Morański
KOBIETA Z BAGIEN Dominika Łakomska/Katarzyna Kozak
POSŁANIEC, NIEBORAK Mateusz Cieślak
KSIĘŻYC Cezary Domagała (głos)
Muzyka Tomasza Bajerskiego, w aranżacjach Andrzeja Bonarka, spełnia tutaj bardzo ważną funkcję, bo nie tylko podbija nastrój i wprowadza w różne zaułki tematów, u Makuszyńskiego zresztą dość liczne, ale również poszerza takie elementy jak emocjonalność, przestrzeń i czas sceniczny. Rozśpiewane i roztańczone przedstawienie Domagały jest widowiskiem szalenie dynamicznym, rozedrganym od emocji, które raz pobudzają do wzruszenia, to znów skrzą się humorem, który zatrzymuje uśmiech na twarzach zarówno dzieci jak i dorosłych. A wszystko to prowadzi do finału, w którym okazuje się, że nie ma na świecie nic bardziej cennego od miłości matki, nic bardziej wartościowego od kromki zwykłego chleba. I pomimo całej oczywistości tej prawdy, myśl ta wybrzmiewa w Rampie tak sugestywnie i radośnie, że pamięta się o niej jeszcze długo po wyjściu z teatru. (…)
Wiesław Kowalski – red. nacz. portalu „Teatr dla Was”
http://www.teatrdlawas.pl/recenzje/3732-bez-lukru-i-banalu
Szczególne wrażenie robią Jacek i Placek, grani brawurowo przez dwie aktorki: Dorotę Osińską i Michalinę Brudnowską. Słowa piosenek bardzo szybko zapadają w pamięć, dzięki czemu już po jednym wysłuchaniu utworów dzieci chętnie je nucą. Twórcy spektaklu najwyraźniej to przewidzieli, gdyż do programu dołączona została płyta z 26 piosenkami.
Na uwagę zasługują też scenografia i kostiumy, stworzone przez Małgorzatę Szydłowską. Pozornie proste, doskonale oddają nastrój przestawienia i ukazują pomysłowość ich twórczyni. Intrygujący od samego początku księżyc przejmuje raz na jakiś czas rolę ekranu, na którym wyświetlane są projekcje multimedialne, co dodatkowo czyni go jeszcze bardziej tajemniczym. Cezary Domagała po raz kolejny pokazał, że teatr dla dzieci to pojęcie bardzo szerokie, dające duże pole do popisu. Stwierdzam stanowczo, że i tym razem popis się udał!
Ewa Świerżewska
http://www.qlturka.pl/recenzje,teatr_film,rozspiewani_i_roztanczeni_blizniacy_html
Chodzi o takie przedstawienia, które prócz rozrywki niosą także element edukacyjny, wychowują dzieci do miłości, do szacunku do drugiego człowieka, wskazują na podstawowe wartości, kreślą wyraźną granicę między dobrem i złem i wpajają dzieciom, że bycie dobrym, szlachetnym i prawdomównym człowiekiem jest czymś niezwykle ważnym i pięknym. A kiedy się pobłądzi, to zawsze jest możliwość powrotu na właściwą ścieżkę. Tak jak to się dzieje w musicalu „O dwóch takich, co ukradli księżyc” według powieści Kornela Makuszyńskiego. (…)
Temida Stankiewicz-Podhorecka
„Nasz dziennik”